3.8.10

ΚΕΝΟΤΗΣ


Λευκό, γλυκόπικρο, απορημένο, στο χρόνο εξαϋλωμένο άδειασμα...

Εσύ!

Φράζεις το δρόμο του σοφού Γέροντα.

Το μονοπάτι που διαβαίνει, μουδιάζει στοργικά...

καθώς αναπολεί το Χρόνο και το Σύμπαν της τρισυπόστατης δημιουργίας της Ύλης.

Τα παιδιά του θέλει να φτάσει.

Σέρνει τα πόδια του.

Σπάνε ένα - ένα τα οστά του στην κάθε του προσπάθεια να κινηθεί.

Έτσι αντιδράνε.

Ο νόμος της εκδίκησης. Παντού. Ο πόνος.

Βλέπω μια πύκνωση. Αυστηρή. Ασυμβίβαστη. Κάθε συνείδηση...

Απόλυτη η αίσθηση της αδειασμένης και μουδιασμένης ατομικότητας.

Ποιο όν καλύπτει μ' αυτό το πέπλο θυμιατού, κάθε ουσία που με καλεί να υπακούσω σ' αυτή την τρυφερή ανάγκη για αποσύνθεση;

Έχει τριγωνικό κεφάλι.

Γίνεται ένα με το Σύμπαν καθώς ανοίγει τα φτερά.

Σχήμα Σταυρού. Κενότης του Θανάτου.

Από ‘κεί κρέμεται το γήρας κι η νεότης.

Ποιανού είναι τα μαλλιά;

Στην κόλαση!

Κοκκινόμαυρη οργή. Έκρηξη μυστικών δυνάμεων.

Στην κόλαση!

Εκεί θα εξαϋλωθώ.

Εγώ το Ένα. Θα γίνω Τρία.

Εκεί θα συναντήσω τα πεινασμένα μου παιδιά.

Τρίδυμο. Τρισδιάστατο. Τρισυπόστατο. Εγώ.

Τώρα ξέρω.

Ο εγωισμός μου.

Αυτός είναι που συρρικνώνει.

Μόνος αυτός δε μ' άφησε να τ' αγγίξω και να τα θρέψω.

Άδειασμα...

Του χάους σοφιστεία.

Δεν υπήρξες ποτέ έτσι.


Πίνακας: «The Tree of Knowledge» by Janet Shafner